Një ukrainas që u kap rob nga rusët ka rrëfyer tmerrin që ka përjetuar në kampin ku qëndroi për muaj me rradhë derisa u arrit shkëmbimi i të burgosurve. Dëshmia e tij nuk mund të verifikohet nëse është e saktë 100%, por Oleksij Anulja, 30 vjeç, ka rrëfyer për “Spiegel” torturat që ka provuar për 10 muaj.

Anulja thotë se me rrëfimin e tij dëshiron të zgjojë njerëzit dhe të tregojë se çfarë po u bëhet në të vërtetë të burgosurve në kampet ruse.

“Para se të kapesha rob peshoja 102 kilogramë, pas kthimit peshoja 40 kilogramë më pak. Mua më është thyer hunda dhe më është zhvendosur nofulla. Më janë thyer klavikulat dhe tetë brinjë. Më janë dëmtuar meniskët”, vijoi Anulja. Ai ra në ‘kthetrat’ e trupave të Putinit në mars 2021. Para se të dërgohej në kamp-burg, ai ishte rrahur dhe fyer disa herë.

“Më çuan përtej kufirit rus në një kamp me një autobus të vogël. Disa javë më vonë më çuan me të burgosur të tjerë lufte në një qendër paraburgimi në Kursk”. Aty qëndroi 40 ditë.

Më pas e hipën në aeroplan. Goja e tij u mbyll me shirit, një qese mbi kokë.

“Ata thanë se do të fluturonim në shtëpi. Kur dolëm, forcat speciale ruse na rrahën. Këmba ime kishte filluar të gangrenizohej. Rusët më dhanë menjëherë pseudonimin “Grasshopper”.

Ai u dërgua me aeroplan në Koloninë Penale nr. 1 në Donskoi afër Tulës në Rusinë qendrore. “Komisioni i mirëseardhjes” tashmë ishte duke pritur. “Rojet na rrahën dhe na goditën me shkopinj elektrike. Pesëdhjetë prej nesh u grumbulluan në një oborr të vogël. Na u desh të qëndronim atje për orë të tëra. Ne duhej të urinonim në një shishe dhe nuk na lejuan ta zbraznim në tokën ruse. Kushdo që e kishte mbushur shishen duhej ta pinte atë.”

Në mëngjes të gjithë duhej të këndonin himnin kombëtar rus. Pastaj ishte mëngjesi. Pak qull, një fetë bukë dhe një gotë ujë – të vluar të nxehtë. Pastaj dilnimnë oborr. Aty rriheshin të burgosurit. Anulja pjesën më të madhe të kohës e kalonte në qeli, në këmbë. Britmat vazhdonin të jehonin nëpër korridore. Nuk është çudi: kishte rrahje të rregullta. “Kur pashë shokët e mi të burgosur, pashë frikën në sytë e tyre.”

Rojet kishin lirinë e budallenjve. Një herë ukrainasit iu desh të përtypte çorapet e tij të pista për gati tre orë. “Më shkulën disa nga dhëmbët për qejf.” Dhe jo vetëm kaq: “Kam numëruar, më është dashur të shkoj në karrigen elektrike 14 herë derisa të më konvulsohet i gjithë trupi”. Dhimbja, mundimi, e gjithë kjo është e nevojshme për të edukuar ukrainasit. Për t’i çliruar ata nga fashizmi që gjoja përjetuan burrat në Ukrainë.

Pas gati katër muajsh Anulja u transferua. Ai u dërgua në një dhomë izolimi. Pa dritare, myk në mure. “Kam përtypur letër higjienike për të luftuar urinë. Kam mbledhur dhe ngrënë krimba”

Ai ngulmoi, duke mos dashur të vdiste në Rusi, sepse përndryshe fëmijët e tij nuk do të mund të vizitonin kurrë varrin e tij. Në fund ai u bë pjesë e një shkëmbimi të madh të burgosurish me Ukrainën. Oleksiy Anulja u la i lirë. “Djali im, tani pesë vjeç, nuk më njohu. Vajza ime e madhe qau kur më pa kaq të dobët”.

Trupi i tij ishte një gërmadhë. Mjekëve iu desh ta trajtonin për disa muaj. “Mu desh shumë kohë që të mësoja të buzëqeshja sërish.”

Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : Bota Sot News botasot.co