NGA PĂLLUMB NAKO 
Në këtë kohë të sezonit turistik veror të vendit, debatet janë të shumta rreth cilësisë apo sasisë së turistëve e pushuesve. Debatet kanë marrë formën e një beteje, ku në njërën anë të barrikadës janë rreshtuar nihilistët, që nuk kuptohet se përse nxijnë gjithçka dhe nga ana tjetër pozitivistët, që edhe ata nuk merret vesh se për cilën arsye ekzagjerojnë atë që konstatohet dhe që nuk është keq. Në konkluzion, gjithçka që ndodh në terren është e kënaqshme e në përputhje me shkallën e menaxhimit të turizmit që i bën shoqëria dhe shteti shqiptar sezonit. Individë të të dyja ekstremeve përgjojnë njeri-tjetrin dhe bëjnë karshillëk se kush e ka mirë e kush e ka gabim. Energji kjo e shkuar dëm, pa asnjë përfitim. Nuk është ndonjë tragjedi kombëtare, as dështim kolosal nëse prurjet nuk shënojnë majat e mundshme apo të pretenduara në raport me dimensionet e Shqipërisë. Frekuentimi i deritanishëm është i kënaqshëm. Rëndësi ka të rritet cilësia e shërbimeve, të promovohet pozitivja, të maturohet eksperienca, të lihen pas e të goditen negativitetet, kryesisht duke vendosur një ekuilibër më të drejtë ndërmjet hapësirave publike dhe atyre private dhe gjithçka merr rrugën normale.
NdĂ«rkohĂ« kur ende nuk ka mbĂ«rritur muaji gusht, kur pritet si zakonisht tĂ« vĂ«rshojnĂ« bashkatdhetarĂ«t tanĂ« nga Italia e gjetkĂ«, kur tĂ« shumtĂ« qytetarĂ«t u janĂ« drejtuar plazheve, askush nuk konstaton se tĂ« paktĂ« deri tani, sezoni masiv turistik nuk ka shĂ«nuar asnjĂ« ngjarje madhore e cila do tĂ« prishte kĂ«tĂ« atmosferĂ«. TĂ« paktĂ«ve u shkon mendja te qindra e qindra punonjĂ«s e punonjĂ«se policie qĂ« janĂ« aty, tĂ« shumtĂ«, tĂ« privuar nga dĂ«shira pĂ«r tĂ« shijuar freskinĂ« e valĂ«ve tĂ« detit, tĂ« ujit, lumenjve e liqeneve si dhe tĂ« kufizuar nĂ« tĂ« drejta personale pĂ«r tĂ« garantuar kĂ«to pushime tĂ« tĂ« githĂ«ve. Njoftimi qĂ« kĂ«ta punonjĂ«s policie nuk marrin lejet e zakonshme nĂ« periudhĂ«n mĂ« tĂ« pĂ«rshtatshme pĂ«r pushim, sigurisht Ă«shtĂ« harruar, por janĂ« ata qĂ« e mbajnĂ« mbi kurriz. Ndaj dhe duhet evidentuar, ndaj dhe kĂ«rkohet mĂ«nyrĂ« tjetĂ«r se si tĂ« paraqitet policia pĂ«rballĂ« qytetarit, sepse volumi masiv i punĂ«s sĂ« saj mbetet thuajse anonim. PĂ«r hir tĂ« vĂ«rtetĂ«s, pamjet e disa policĂ«ve qĂ« u japin ujĂ« turistĂ«ve, mĂ« shumĂ« janĂ« naive se sa tĂ« vlefshme. Ka plot e plot gjĂ«ra tĂ« pĂ«rditshmĂ«risĂ« policore qĂ« mund dhe duhet tâi paraqiten publikut. Nuk bĂ«het fjalĂ« pĂ«r propagandĂ«, por pĂ«r pasqyrim. Nuk do tĂ« ishte pa vlerĂ« nĂ«se nĂ« njĂ« ditĂ« tĂ« zakonshme, kameramani dhe gazetari tĂ« jenĂ« tĂ« pranishĂ«m nĂ« stacionin policor kur mblidhet personeli, kur ndahen detyrat, merren instruksionet, kur shpĂ«rndahen nĂ«pĂ«r terren, kur ndĂ«rhyjnĂ«, kur komunikojnĂ«. Ose kur nĂ« njĂ« sallĂ« operative vjen njĂ« ankesĂ«, tĂ« paraqitet gjithĂ« procesi i ndĂ«rhyrjes policore. DhĂ«nia e statistikave tĂ« numrit tĂ« thirrjeve nĂ« kĂ«to salla harrohet dhe nuk ka impakt.
Qytetari duhet âtĂ« jetojĂ«â me aksionin policor, tĂ« jetĂ« dĂ«shmitar nĂ«pĂ«rmjet njĂ« kamere. NjĂ« gjĂ« e tillĂ« do tĂ« ishte dĂ«shmi direkte. Kjo sepse dihet qĂ« normaliteti nuk pĂ«rbĂ«n lajm. Prishja e tij tĂ«rheq vĂ«mendjen. Dhe mbi bazĂ«n e kĂ«saj logjike gjykohet edhe policia. Kur gjithçka shkon mirĂ«, nuk ka lajm, kur ndodh diçka, asaj i kĂ«rkohet aspra. NjĂ« qĂ«ndrim i tillĂ« faktikisht Ă«shtĂ« normal, por jo i mjaftueshĂ«m. Institucioni i PolicisĂ« gjykohet vetĂ«m kur ka ngjarje, rrĂ«njĂ«t e tĂ« cilave kanĂ« probleme e konflikte sociale, tĂ« cilat nuk kanĂ« tĂ« bĂ«jnĂ« me mangĂ«si tĂ« aktivitetit tĂ« saj. Dhe ndĂ«rkohĂ«, nĂ« medie mungon tmerrĂ«sisht pasqyrimi i pĂ«rditshmĂ«risĂ« policore, i asaj qĂ« kryhet çdo ditĂ« prej anĂ«tarĂ«ve tĂ« saj, qĂ« nuk pĂ«rbĂ«n lajm, por qĂ« i shĂ«rben aq shumĂ« qytetarĂ«ve. NĂ« medien e huaj janĂ« me ijĂ«ra e mijĂ«ra dokumentarĂ«t, tĂ« ndjekur me shumicĂ«, nĂ« tĂ« cilĂ«t gazetarĂ«t shoqĂ«rojnĂ« policinĂ« nĂ« patrullimet e saj tĂ« pĂ«rditshme, ditĂ«n dhe natĂ«n, nĂ« dimĂ«r dhe nĂ« verĂ«. PasqyrojnĂ« me shumicĂ« detaje sesi vepron ajo. Madje, nĂ« mjaft raste edhe kur kryejnĂ« kontrolle nĂ« banesa e lokale, kur gjurmojnĂ« e ndjekin vjedhĂ«s. (NĂ« shumĂ« raste tĂ« kĂ«saj natyre pasqyrohen vjedhje nĂ« plazh apo nĂ« stacione tĂ« transportit publik tĂ« mbipopulluara). DokumentarĂ« tĂ« tillĂ« e ndihmojnĂ« shumĂ« publikun tĂ« njohĂ« dhe tĂ« jetĂ« direkt dĂ«shmitar (jo nĂ«pĂ«rmjet studiove televizive) i vĂ«shtirĂ«sive tĂ« punĂ«ve policore. PĂ«r fat tĂ« keq, nĂ« ShqipĂ«ri pamje tĂ« tilla ekzistojnĂ« vetĂ«m nĂ« filmime tĂ« fshehta qĂ« pasqyrojnĂ« abuzimet policore.
Ato janë me vlerë, por të pamjaftueshme për të njohur nga brenda përditshmërinë e pasur policore. Siç u citua edhe pak më sipër, të zënë me betejën e plazheve bosh, gjysmë bosh, plot dhe plot e përplot, portalet dhe media janë në kërkim të ethshëm të lajmit. Ky i fundit ka vlerë vetëm nëse trondit apo nëse tërheq vëmendjen. Në krye të këtyre lloj lajmesh qëndrojnë ato të lidhura me misterin e ngjarjeve për të cilat gjykohet thuajse çdo ditë policia. Ngjarje këto të rënda, që tronditin. Në qindra e mijëra raste këto ngjarje analizohen dhe zbulohen nëpër studio, herë më shpejt dhe herë shumë më shpejt se vetë policia. Ajo gjykohet, përqeshet, anatomohet kur askush nuk ka qenë në vendngjarje. Janë emisione këto që tërheqin publik, por në shumicën e rasteve janë larg të vërtetës. Të komentuara e të stërkomentuara nëpër studio, lajme të kësaj natyre përfundojnë papritur, menjëherë pas disa ditëve si rrebeshi i shiut në verë. Ndërkohë policisë i duhet të vazhdojë hetimin, në heshtje sipas ligjit, nën presionin e komentatorëve, triumfatorë që shëtisin studio më studio. Konkluzionet me këtë rast janë vërtet cinike. Komentatori gjykon, nuk mban përgjegjësi për ato që thotë, pas tij është edhe publiku që gjykon, ndërkohë policia punon deri sa të dalë e vërteta. Kjo e fundit shpesh nuk përkon me atë që parashikojnë komentatorët dhe për publikun fatkeqësisht nuk ka më shumë rëndësi, sepse sensacioni ka zënë vend. Kjo atmosferë e ka vënë policinë në një lloj trysnie të përhershme sikur përjetësisht është e detyruar të përgënjeshtrojë mjeshtrat e studiove.
Në një kontekst të tillë ndërmjet medies dhe punës së policisë, para nesh shfaqet debati shumëshekullor i demokracisë mediatike: më mirë lajme e komente që ngjallin interes por me vërtetësi të dyshimtë, apo komente me karakter formues apo më saktë edukativ, që e orientojnë publikun drejt një kuptimi më institucional të asaj që ndodh, por që zakonisht nuk kanë ndjekshmëri të lartë. Dhe viktima më e preferuar e këtij antagonizmi mbetet gjithmonë policia. E gjitha kjo ka krijuar një atmosferë të tillë që të kujton një shembull nga jeta e Ajnshtajnit kur ai u ngriti me elegancë një kurth studentëve, të cilët ranë menjëherë në të, pa kuptuar domethënien e një gabimi elementar të gjeniut. Ajnshtajni paraqiti në dërrasën e zezë përfundimin e disa ushtrimeve shumëzimi mjaft të thjeshta jo vetëm për të, por edhe për studentët.
KĂ«ta tĂ« fundit e ndiqnin nĂ« heshtje. NĂ« fund Ajnshtajni bĂ«ri njĂ« shumĂ«zim fillestar me pĂ«rfundimin shumĂ« gabim. MenjĂ«herĂ«, duke qeshur, tĂ« gjithĂ« studentĂ«t filluan tĂ« tallen e bĂ«jnĂ« humor me tĂ« se si e kishte bĂ«rĂ« atĂ« gabim. Pasi pushuan, Ajnshtjani u tha: âUnĂ« bĂ«ra shumĂ« ushtrime nĂ« mĂ«nyrĂ« ekzakte dhe ju heshtĂ«t. Kur tĂ« fundit, qĂ« ishte vetĂ«m njĂ«, unĂ« e bĂ«ra gabim, ju bĂ«tĂ« zhurmĂ«. KĂ«shtu ndodh edhe nĂ« jetĂ«. Kur punoni mirĂ«, askush nuk bĂ«n komente. Kur bĂ«ni gabim, tĂ« gjithĂ« u sulen pĂ«r gabimin tuajâ. PĂ«r fat tĂ« keq, kĂ«shtu gjykohet edhe policia.
NDIQE LIVE “PANORAMA TV” © Panorama.al Burimi informacionit @Panorama.al: Lexo me shume ne :bota sot www.botasot.co
