Nga Ivan Compass

“Jo, nuk e kanë bombarduar Bejrutin. Nuk është kështu. Është goditur një vend i caktuar, jashtë qytetit. Por ata nuk e kanë bombarduar qytetin. A është e paligjshme?”, thotë një avokat i njohur, lindur dhe rritur në Bejrut. Disa orë më parë ekzekutimi i kryer me dron nga Izraeli vrau një komandant të Hezbollahut, Fuad Shukr, që besohet të jetë përgjegjës për sulmin me raketa që synonte një fshat në Lartësitë e Golanit, ku humbën jetën 12 fëmijë. Droni goditi në selinë e Hezbollahut. Nuk është shumë larg një prej gjashtë stadiumeve të qytetit, më i madhi, rreth të cilit gjejmë kampet e refugjatëve të Sabrës dhe Çatilës. Vende të vështira, shumë të vështira.

Një tjetër ndërtesë që është pjesë e këtij kompleksi ishte goditur tashmë, pikërisht në fillim të korrikut. Megjithatë, janarin e kaluar, një dron izraelit vrau një udhëheqës të Hamasit. Nga sulmi i fundit me një raketë që goditi ndërtesën tetë-katëshe, u shkaktuan të paktën tre viktima dhe 25 të plagosur, shumë prej tyre fëmijë.

Në Bejrut, qyteti jeton pavarësisht frikës
Që nuk ishte një verë si të tjerat, në Bejrut, por në përgjithësi pothuajse në të gjithë vendin, duket menjëherë për ata që e njohin pak atë vend. Gjatë ditës, jo se nuk ka trafik apo njerëz përreth, por jo aq sa vetëm disa muaj më parë ose menjëherë pas Covid-it.

Tani kjo krizë e re, kur kishin filluar të shiheshin shenja të qarta rimëkëmbjeje. Semaforët për shembull. Jo të gjithë ata, por në rrugët e Hamra dhe Downtown ata punojnë. Më në fund, dritat e rrugëve janë ndezur në shumë segmente. Vetëm një vit më parë të gjitha rrugët ishin të errëta dhe trafiku vetë rregullohej, edhe pse kjo është objektivisht më e vështirë për t’u shpjeguar duke pasur parasysh se si vozisim në këto anë. Nuk ka gjithmonë rrymë, zgjidhet me gjeneratorë. Mungesa e energjisë nuk përjashton askënd. Ju shikoni hotele të mëdha, ato me pamje nga bregdeti, gjatë natës, që fiken dhe ndizen përsëri me shpejtësi. Papritur drita fiket por kthehet menjëherë. Ky nuk është rasti për të gjitha hotelet. Varet nga kategoria. Si çdo gjë në Bejrut.

Nëse mendojmë për mjedisin dhe shëndetin publik, problemi i vërtetë nuk është aq shumë plehrat që nuk grumbullohen, por uji në akuiferët e qytetit të ndotur nga uji i detit. Pavarësisht këtyre problemeve qyteti jeton. Klubet janë të hapura dhe ato të Bejrutit, veçanërisht në lagjen armene, mbetet gjithmonë “nata e fundit në botë”. Është e vështirë t’i vësh një emër tjetër. Bejruti, natën, nuk mund të jetë si Rio de Zhaneiro.

Turistët nuk vijnë më, rrugët janë të bllokuara nga postblloqe
Bregdeti jugor libanez ishte zakonisht i mbushur me turistë, veçanërisht francezë dhe anglezë. E gjithë ky shkëlqim pothuajse gjithmonë ndërpritet nga postblloqe të kontrolluara më parë nga ushtria e rregullt. Sa më tej shkoni në jug dhe dilni nga rruga e detit, Tiro është pas jush, aq më shumë ndesheni me autoambulanca që nxitojnë drejt veriut me sirena të zhurmshme, në drejtim të kundërt. Do të kemi takuar të paktën një duzinë prej tyre. Gjithnjë e më shumë shihen automjete ushtarake. Në rrugët e fshatrave të vegjël ku kalojmë ka radhë të tyre, gati për të ndërhyrë. Udhëzimet që tregojnë se ku janë vendet e ndryshme janë të mbuluara. Si në Ukrainë. Megjithatë, ne kurrë nuk kemi parë një shenjë që tregon rrezikun e dronëve. Një pikë kontrolli përfundimtar na bën të kthehemi, por në zona si këto kontrolli i zonës nuk është gjithmonë dhe vetëm zyrtar. Kështu që ne lëvizim. Atëherë nuk mund të shkosh më tej. Ose të paktën, nuk mundesh.

Në jug të vendit ku njerëzit jetojnë nga frika e bastisjeve
Nga sa kuptojmë duke ecur “nuk mund” do të thotë se ata që jetojnë në këtë zonë, që shikon drejt Izraelit dhe Golanit, jetojnë të tmerruar. Nëse ka një luftë në Liban, është këtu që po zhvillohet, në distriktin Nabatieh. Me sa kuptojmë, në këtë kohë të shkurtër në të cilën “nuk mund të bëhej”, gjithçka është vërtet e varur nga një fije. Përveç raketave nga dronët, bie shi dhe shpërndahen edhe minat. Ndoshta Izraeli nuk po shtyn aq fort sa mundet duke pasur parasysh angazhimet e tjera ushtarake, por po e bën veten të dëgjohet. Ata që e pësojnë goditjen që vjen gjithsesi janë civilët. Raketat që goditën Lartësitë e Golanit nisen nga këtu, por jo të gjithë ata që jetojnë këtu janë guerrilas ose militantë të Hezbollahut. Ata që mund të ishin larguar, mbetën më të mëdhenjtë. OJQ-të dhe vëzhguesit ndërkombëtarë kanë folur për përdorimin e bombave me fosfor mbi këta njerëz. Çdo gjë ndodh këtu poshtë, por pothuajse duket sikur nuk është e vërtetë. Një fshat i rrafshuar me tokë, nëse askush nuk e sheh, nuk bën bujë.

Nëse ka një gjë për të cilën të gjithë në Liban bien dakord, është që pas Gazës vendi ku Nethanyau do të përqendrojë vëmendjen e tij do të jetë ky. “A e dini se sa luftë duhet për të pasur paqe?” është një frazë që e kemi dëgjuar shumë herë.

Megjithatë, ju e kuptoni mirë se çfarë do të thotë, veçanërisht nëse pasi keni qenë në jug, shkoni në ato lagje ku konotacioni politik është më i qartë. Në posterat e vendosura në rrugë, politika tregon gjithçka që mund të ofrojë për momentin. Parullat dhe muskujt.

Në Chatila gjithçka është shumë më ekstreme. Edhe fjalët e çuditshme. Mbështetja nuk mungon në Gaza, gjë që nuk bëhet fjalë duke qenë se më parë kjo ka qenë shtëpia e palestinezëve. Ka mbetur varreza e dëshmorëve për Palestinën, por vetëm 20% e atyre që jetojnë këtu e kanë atë origjinë. Ne gjejmë pankarta që lavdërojnë Houthi-t si dhe të gjithë armiqtë e Izraelit, madje ka edhe një haraç për Sadamin. Por as këtu nuk është më si dikur. Për shumë njerëz, diaspora palestineze është vetëm një histori e marrë nga pleqtë. Vetëdija militante që ishte ende mbizotëruese deri rreth dhjetë vjet më parë nuk është më aq e përhapur.

“Shumica e të rinjve janë të zhgënjyer, ata kujdesen pak ose aspak për politikën. Këta breza të rinj nuk mendojnë më se zgjidhjet e problemeve të tyre mund të vijnë nga veprimi politik. Referenca e tyre synon më shumë “narcos” dhe si model ata mendojnë të fitojnë para përmes trafikimit, si zgjidhja e problemeve të tyre.

“Kështu, veçanërisht në Sabra, dhuna po rritet”, shpjegon Luca Gnagnolari nga ‘Un Ponte Per’, një OJQ që operon në Itali dhe Lindjen e Mesme që nga viti 1991, për të promovuar paqen, njerëzore, të drejtat dhe solidariteti mes popujve”.

Ai krijoi një palestër të njohur së bashku me një vendas, Majdi, i cili e ndërtoi edhe atë, pikërisht mbi banesën e tij. Së bashku ata e çojnë përpara. Në Çatila, për fëmijët e të gjitha grupmoshave, nuk ka asgjë. Një palestër e hapur për të gjithë nuk është diçka e vogël. Çatila nuk ka qenë kurrë një vend i lehtë, mund të thuhet se gjithçka është edhe më e ndërlikuar. Por është Sabra ajo që është jashtë kontrollit. Është i vetmi vend ku nuk ka asnjë shqetësim për atë që po ndodh jashtë mureve të kësaj geto. E vetmja parcelë toke në Liban ku asgjë nuk duket të shqetësohet, përveçse të mbijetosh dhe të shohësh më pas se si shkon.

Kudo tjetër është një mendim që të gjithë po përpiqen ta minimizojnë në një farë mënyre. “Lufta në Gaza? Pasi të ketë mbaruar, atëherë varet nga ne” është një deklaratë që dëgjohet gjithandej. Dhe pasoja e kësaj “atëherë varet nga ne” është materializuar ditët e fundit sipas parimit se për të bërë paqen na duhet luftë.

Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : Bota Sot News botasot.co