Ata e quajnë atë liderin “rebel”, ai më tepër mishëron një kornizë bashkëkohore të menaxhimit të krahut të majtë, megjithëse të ankoruar në regjistrin e shekullit të kaluar.

Jean Luc Mélenchon, themeluesi i La France Insoumise, u bë protagonisti i papritur i zgjedhjeve legjislative në Francë natën e 7 korrikut, duke zhvendosur udhëheqësen e ekstremit të djathtë Marine Le Pen. Raundi i dytë shpërbleu Frontin e Ri Popullor (NFP), koalicionin radikal të majtë të krijuar për të frenuar valën e Tubimit Kombëtar, partia që dukej e destinuar të merrte pushtetin, pasi mori mbi 30% të votave në raundin e parë.

Misioni i NFP ishte vetëm pjesërisht i suksesshëm. Koalicioni arriti një rezultat historik prej 182 vendesh, por është larg shumicës absolute të nevojshme për të qeverisur (289). Mëngjesin e 8 korrikut, drejtuesit e Frontit të Ri Popullor, që bashkon LFI-në, socialistët, ekologët dhe komunistët, premtuan se brenda një jave do të tregojnë emrin e përbashkët të kryeministrit që do t’i propozohet Presidentit Emmanuel Macron. Kreu i Elysee, pasi ka shmangur (për momentin) rrezikun e Le Pen-Bardella, do të përpiqet në çdo mënyrë të parandalojë Jean Luc Mélenchon të bëhet kryeministër, njeriu që ka luftuar politikat e tij neoliberale për gati dhjetë vjet dhe që premton për të hequr disa nga reformat e tij të mëdha.

Si u rrit e majta radikale me Mélenchon
Mélenchon është lideri i aftë për të bërë formacionin e tij radikal të majtë të themeluar në 2008 të rritet nga rreth 10% në pothuajse 22% në zgjedhjet e fundit presidenciale të 2022. Themeluesi i France Insoumise konsiderohet një personazh “përçarës”. Duke kundërshtuar haptazi politikat e Izraelit dhe luftës në Palestinë, ai e konsideron Hamasin si një organizatë rezistence dhe jo terroriste, prandaj akuzat për antisemitizëm janë ngritur kundër tij. Përballë rrezikut të zi të Le Pen, Mélenchon u largua paksa gjatë fushatës elektorale të këtyre zgjedhjeve legjislative. Në vend të tij në TV në përplasjet verbale me Jordan Bardella dhe kryeministrin (sapo dorëhequr) Gabriel Attal, u shfaq Manuel Bompard, në një marrëveshje të heshtur me përbërësit e tjerë të Frontit të Ri Popullor. Megjithatë, prania e tij nuk mund të anashkalohej.

Le Pen e mposhtur, e majta fiton në Francë dhe Macron ngrihet sërish. Por qeveria është një enigmë
Kur projeksionet e 7 korrikut e vendosën Frontin e Ri Popullor në krye, Mélenchon u kthye në skenë me arrogancë, për të qenë i pari që arriti një fitore të papritur. La France Insoumise është partia kryesore brenda NFP, me 82 deri në 86 vende. “Një rezultat i pamundur të parashikohet,” tha ai para mbështetësve të mbledhur në Paris. Ai u rrethua me disa fytyra pak a shumë të njohura nga partia e tij, por protagonisti i vërtetë ishte ai, ish-socialisti që në vitin 2012 vendosi të shkëputej nga liderja e atëhershme e Partisë Socialiste Franceze Segolène Royale dhe të krijonte një alternativë politike të majtën radikale, e cila fillimisht mori emrin e Frontit të Majtë, pastaj të La France Insoumise (Franca e Paepur).

Fjalimi i Mélenchon dhe “Franca e re”
“Njerëzit ia dolën të parandalonin që RN të merrte një shumicë absolute,” kujtoi Mélenchon gjatë fjalimit të tij të 7 korrikut. “Ky është një lehtësim i madh për një shumicë dërrmuese të njerëzve në vendin tonë, atë që përbën Francën e re dhe atë që e ka dashur gjithmonë me pasion republikan”, shtoi ai para kamerave dhe mbështetësve. “Këta njerëz u ndjenë të kërcënuar, tmerrësisht. Tani që u qetësuan, fituan. Me këto vota mazhoranca ka bërë një zgjedhje tjetër për vendin tonë”, theksoi politikani francez i lindur në Tangier.

Unë do të shpjegoj pse Franca befas na ngjan
“Franca e re” është shprehja që Mélenchon përdori në shumë raste gjatë kësaj fushate elektorale të shpejtë dhe jashtëzakonisht të nxehtë, për të treguar të gjithë njerëzit e pranishëm në territorin francez, përfshirë ata me origjinë të huaj, të lindur ose rritur në pjesë të tjera të globit, por të cilët mendojnë se i përmbahen vlerave republikane, pavarësisht nga ngjyra e lëkurës, feja apo gjuha amtare. Ai vetë e mishëron këtë koncept, pasi ka lindur në Marok dhe ka gjak spanjoll dhe italian që i rrjedh në venat e tij. Një profil përfundimisht jo i ndryshëm nga ai i Jordan Bardella, lideri i ekstremit të djathtë i nderuar nga Marine Le Pen, i cili megjithatë preferon të heshtë për origjinën e tij algjeriane dhe italiane, duke preferuar të identifikohet me një model nostalgjik dhe antihistorik të francezëve.

Reformat e kërkuara nga e majta radikale
Natën e fitores, Mélenchon përsëriti objektivat e tij: shfuqizimi i pensionit në moshën 64-vjeçare, reforma më e diskutuar e nisur nga qeveria nën kujdesin e Macron; ngrirja e çmimeve, rritja e Smic (paga minimale ligjore për orë), plani i menaxhimit të burimeve ujore dhe moratoriumi për punët e rëndësishme jo thelbësore. E vërteta është se Fronti i Ri Popullor nuk i ka karriget për të zbatuar këtë program, por këmbëngulja shërben për të sqaruar pozicionin dhe për të qetësuar votuesit që zgjodhën deputetët e tij se do të angazhohen për atë që u votuan.

Në kërkim të një kryeministër
Kreu i së majtës radikale tha shprehimisht se refuzon të hyjë në negociata me Ansamblin e Partisë Makroniste!, “veçanërisht pasi ka luftuar pa u lodhur gjatë shtatë viteve të fundit kundër politikës së saj të abuzimit social dhe mosveprimit ekologjik”. Fjalë pa mjaltë, të cilat nuk do të lehtësojnë kompromiset e nevojshme për të marrë vendin e punës nga Macron. Pas votimit, zërat nga Fronti i Ri Popullor u shumëfishuan. Ata që mbrojnë Mélenchon, si Mathilde Panot (kryetarja e Lfi në Asamblenë Kombëtare), duke argumentuar se ai nuk është “i skualifikuar” për të udhëhequr vendin. Dhe ata që parashtrojnë propozime nga shoqëria civile, si Marine Tondelier, sekretare kombëtare e Ekologëve.

Askush nga e majta nuk dëshiron të humbasë mundësinë për të qeverisur dhe Mélenchon pothuajse me siguri do të sakrifikohet në altarin e kompromisit dhe “politikës së të rriturve”, të thirrur nga Raphaël Glucksmann, themeluesi i partisë Place publique e cila mishëron një qendër të majtë më të moderuar se La France insoumise dhe që mund të jetë më e këndshme për Elysée.

Litari transalpin mbetet shumë i ngushtë. Votuesit e krahut të majtë shpresojnë se nuk do të prishet përpara se të kenë arritur ato reforma dhe ndryshimin socio-ekonomik në emër të të cilit ata nxituan në votime. Përndryshe, Le Pen do të kthehet në sulmin më të fortë dhe energjia për ta luftuar atë mund të ketë mbaruar deri atëherë.

Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : Bota Sot News botasot.co