Goditja e parë e ulët e Emmanuel Macron për të majtën franceze është dhënë. Tregues është Asamblea Kombëtare, ndërsa çmimi i fituar ishte zgjedhja e kryetarit të Asamblesë Kombëtare.

Pavarësisht dështimit elektoral (rreth 20%, por vetëm falë sistemit republikan të ‘tërheqjes’), presidenti francez fitoi rizgjedhjen e Yaël Braun-Pivet, falë votave të së djathtës (ish-Les Republicains). Fronti i Ri Popullor e ka pritur keq dhe denoncoi pjesëmarrjen në votim të ministrave në dorëheqje.

Siç nënvizon Le Monde “që nga 7 korriku kampi presidencial është sjellë sikur të mos i kishte humbur zgjedhjet” dhe konfirmimi i kësaj është rikonfirmimi i Braun-Pivet. Megjithatë, e gjithë kjo u bë e mundur falë ngurtësisë së Frontit të Ri Popullor, i përfshirë në një mijë mosmarrëveshje midis liderëve partiakë dhe aktorëve mbështetës dhe jo në kërkimin e një marrëveshjeje për të pushtuar zyrën e katërt më të fuqishme politike në Francë. Logjika e kompromisit mbizotëroi mbi atë të mundjes së krahut.

Deputeti makronist Braun-Pivet, kryetar i Asamblesë në legjislaturën e kaluar, fitoi vetëm në raundin e tretë. Diferenca prej 13 votash nga kandidati i Frontit të Ri Popullor, komunisti André Chassaigne, ishte fatal për të majtën. Vendi i tretë, por shumë më larg për Sébastien Chenu, i Tubimit Kombëtar. E majta thërret për skandal, flet për “mashtrim” dhe kërcënon se do të përdorë “mjete juridike”.

Paralajmërimi më i ashpër vjen nga Eric Ciotti, ish-republikani që pas zgjedhjeve evropiane kishte tentuar një marrëveshje me të djathtën ekstreme, por u rrëzua nga kolegët e tij partiakë. Tani duke udhëhequr 16 vendet e formacionit “A Droite”, ai e ka quajtur aleancën midis ish-partisë së tij dhe Rilindjes një “grabitje demokratike”. Nëse zgjedhjet janë pa të meta për sa i përket rregullave, spektakli i ofruar nuk ishte asgjë tjetër veçse ndërtues për Republikën e Pestë.

Për Macron ishte një provë gjenerale përpara se të rrëzonte asin e një kryeministri që është ende një shprehje e partisë së tij ose në çdo rast pranë tij. Terreni është përgatitur që në 7 korrik, kur ai mohoi të kishte pasur një fitore që i atribuohej një prej forcave politike në fushë. E majta, mes “rebelëve” të France Insoumise, socialistëve, ekologëve dhe komunistëve u shkatërrua në një betejë me vetoja të kryqëzuara, aq sa liderja e të gjelbërve Marine Tondelier e përcaktoi atë si “të turpshme”.

Qendra përfitoi nga kjo, duke qepur e qëndisur marrëdhënie me republikanët. Shifrat janë të vogla, por të mjaftueshme për të penguar të majtën të qeverisë. Megjithatë, nuk mund të bëhet fjalë për vjedhje, nëse Fronti i Ri Popullor nuk ka mundur të bashkohet siç e ka kërkuar elektorati i tij. France Insoumise e ka vënë veten në një piedestal dhe nuk dëshiron të zhgënjejë krahun radikal. Socialistët, pavarësisht se kanë më pak vende, nuk kanë ndërmend të abdikojnë ekipin e Jean-Luc Mélenchon.

Zgjedhja e Braun-Pivot lejon që disa nga rolet kryesore institucionale të ndahen midis republikanëve dhe rilindjes. Për të eliminuar të majtën, Macron ka nevojë për një emër të besueshëm si për qendrën ashtu edhe për të djathtën, i cili ndryshon nga i dorëhequri Gabriel Attal. Mënyra se si do të zhvillohen votat dhe rreziqet që lidhen me një shumicë shumë të vogël nuk duket se janë prioritet për kampin makronist. Parlamenti Transalpin nuk ka qenë kurrë kaq i fragmentuar: ka njëmbëdhjetë grupe politike. Nje rekord. Tetë prej tyre u deklaruan “opozitë” ndaj qeverisë aktuale në largim.

Përveç Frontit të Ri Popullor, i cili mbledh 193 deputetë, ekziston edhe e djathta republikane (41 anëtarë dhe gjashtë parti të lidhura), e udhëhequr nga Laurent Wauquiez, e cila u deklarua në opozitë, pavarësisht se negociatat janë në vazhdim me partinë e presidentit. Tubimi Kombëtar i Marine Le Pen është partia më e fortë e vetme (jo koalicion), duke bashkuar 123 anëtarë dhe tre parti të lidhura. Pastaj janë 21 anëtarët e grupit LIOT, të kryesuar nga Stéphane Lenormand.

Në vend të kësaj, 166 deputetë të tjerë nga parti të ndryshme u deklaruan në mbështetje të qeverisë. Emërimi i kryeministrit, të cilin Elysee mund ta shtyjë edhe deri në tetor, do të jetë rezultat i një rreziku, ku në vend të tankeve, ato që do të kenë rëndësi janë vendet që mund t’u ofrohen grupeve të shumta politike, ose deputetëve individualë të gatshëm për të lëvizur boshtin nga kundër në pro Macron. Megjithatë, besueshmëria republikane po shpërbëhet. Një pjesë e madhe e popullsisë tashmë ndihet e mashtruar. Edhe pse nuk i garantuan asaj një shumicë absolute, qytetarët sërish i dhanë avantazh të majtës për të ndryshuar kursin në lidhje me veprimet e qiramarrësit të Elysee.

Por flamujt kuq-jeshile valëviteshin kompakt vetëm natën e 7 korrikut, pas së cilës secili ndoqi erën e vet. Dhe kjo mund të jetë fatale për të.

Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : Bota Sot News botasot.co