Pak figura të kinemasë kanë qenë po aq paradigmë bukurie dhe madhështie sa Alain Delon. Ylli francez, i cili vdiq në moshën 88-vjeçare , së bashku me Jean Gabin dhe Jean Paul Belmondo , prej vitesh mik-rivali i tij në famë dhe sharm, hynë në historinë e kinemasë, duke shënuar një moment në të cilin Evropa dhe Franca në veçanti konkurruan në të barabartë me Hollywood për yll.
Një mit që zgjati mbi 30 vjet, gjatë të cilit Alain Delon ishte vërtet një paradigmë e bukurisë dhe suksesit.
Një rini e turbullt – I lindur më 8 nëntor 1935 në Sceaux në Haute Seine, ai kishte marrë nënshtetësinë zvicerane në vitet 1990, por kishte kohë që ishte tërhequr në pasurinë Douchy (në Loire), ku varrosi qentë e tij (45) dhe përgatiti kishën e funeralit për vete dhe për gratë dhe fëmijët që duan ta gjejnë atë për herë të fundit.
Djali i pronarit të vogël të një kinemaje provinciale dhe një farmacisti, ai u braktis nga prindërit e tij të divorcuar kur ishtevetëm katër vjeç.
I vendosur në kujdestari, ai rritet si një i ri rebel, i ndëshkuar vazhdimisht në shkollë, intolerant ndaj disiplinës dhe ndaj familjes së re të nënës së tij në të cilën nuk mund ta gjejë veten. Në moshën 17-vjeçare ai u regjistrua, para kohe, në marinë dhe përfundoi në Saigon, me një dënim me burg të zgjatur në pesë vjet, sepse pothuajse gjysma e tij u shpenzua në një qeli dënimi.
I liruar përfundimisht në vitin 1956, ai u strehua në Parisin bohem të Montmartrit duke bërë një mijë punë dhe duke rrezikuar të bjerë në kompaninë më të keqe. Ajo që e shpëton është pasioni i tij për një aktore të re (Brigitte Auber) dhe një takim i rastësishëm me Jean-Claude Brialy, i cili, i mahnitur nga bukuria e tij, e fton në Festivalin e Filmit në Kanë dhe e inkurajon të tentojë një karrierë në kinema.
Hapat e parë në botën e kinemasë -I shqetësuar si ai është, i riu në vend të kësaj i lëshon rrënjët në Romë, duke gjetur mikpritje me fotografin Gian Paolo Barbieri, por refuzon propozimin e manjatit David O’Selznick, i cili i ofron një kontratë ekskluzive në Hollywood.
Në vend të kësaj ai kthehet në Paris dhe pranon propozimin e Yves Allegret i cili e zgjedh atë për ” Godot ” me Edwige Feuillière dhe më pas i propozon vëllait të tij Marc për ” Bëhu i bukur dhe hesht “.
Është viti 1958 dhe në atë set aktori i ri takon Mylène Demongeot (rivalja e përjetshme e Brigitte Bardot në sistemin yjor të viteve 1950) dhe mikun dhe rivalin e tij të përjetshëm, Jean-Paul Belmondo. Filmat e tij të parë ishin larg suksesit, por mjaftuan që ai të binte në sy nga Renè Clement, i cili në vitin 1960 i ofroi rolin e jetës së tij: i riu Tom Ripley në ” Krimi në diell të plotë ” nga romani i Patricia Highsmith.
Suksesi i papritur – Është një shpërthim i vërtetë, një tërmet artistik dhe komercial, i cili në jetën e Alain Delon lidhet me pasionin dërrmues për Romy Schneider, të cilin ai e takoi dy vjet më parë në xhirimet e “L’Amant Pura”.
Së bashku të dy pushtojnë shpejt Parisin, Francën, kinemanë dhe famën. Pas kthimit në Itali, në të njëjtin 1960, ai gjeti konfirmimin artistik falë Luchino Visconti në ” Rocco ei vëllezërit e tij “, dhe më pas takoi Michelangelo Antonioni (” L’eclisse “, 1962) dhe triumfoi me ” Il Gattopardo ” (Palme d’ Ose në Kanë më 1963). Në të njëjtin vit ai përmbushi ëndrrën e tij të fëmijërisë për të rivalizuar Jean Gabin falë Henri Verneuil i cili e drejtoi atë në ” Big Shot at the Casino ” dhe e prezantoi atë me zhanrin “polar” (një kryqëzim midis dramës noir dhe krimit) që do të ishte markë tregtare për të gjithë karrierën.
Vitet e yjeve Lista e filmave të tij (dhe sukseseve) për njëzet vitet e ardhshme është mbresëlënëse: mendoni vetëm për partneritetin me Jean-Pierre Melville (nga ” Frank Costello ” tek ” The Nameless Ones “), rivaliteti spektakolar me Belmondon (” Borsalino ” ), tek vargu i pafund i kryeveprave të zhanrit me regji të Jacques Deray, ndër të cilat spikat, në vitin 1969, takimi i ri artistik me Romy Schneider (nga e cila u nda në jetë) në ” The Pool “.
Kinemaja Arthouse dhe provat më të fundit – Një aktor i shumëanshëm, me një fizik atletik të cilin e lartëson me tituj të tillë si ” Tulipi i Zi ” ose ” Zorro ” nga Duccio Tessari ynë, një punëtor i furishëm (më shumë se 80 filma si aktor, 30 si producent, dy si një regjisor), Delon, megjithatë, ruan një pasion të fshehtë për kinemanë autore me sulme të paharrueshme si ” Nata e parë e qetësisë ” nga Valerio Zurlini (1972), “Zoti Klein” nga Joseph Losey (1976), ” Dashuria e Swann ” nga Volker Schlondorff (1984), ” Nouvelle Vague ” nga Jean-Luc Godard (1990).
Në vitin 1968, Delon filloi edhe karrierën e tij si producent, duke prodhuar gjithsej 26 filma deri në vitin 1990. I dashur në të gjithë botën, (“Më pëlqen të më duan ashtu siç e dua veten!”, tha ai për ‘Femme’ në 1996) ai magjepsi audiencën për dekada: në vitin 2010, ai u shfaq në “Un mari de trop” (” Një burrë shumë “) dhe u kthye në skenë në vitin 2011 me “Një ditë e zakonshme”, së bashku me vajzën e tij Anouchka.
Hera e tij e fundit në kinema, me një kthesë vetë-përçmuese, ishte një Jul Cezari tallës në ” Asterix në Lojërat Olimpike “. Por pak më pas, si dëshmi e një marke leshi në 2013, ajo kishte tashmë në fytyrë melankolinë e pleqërisë: “Kam menduar shpesh për vetëvrasje dhe e shoh qartë skenën – tha ai, duke bërë këtë është lojë fëmijësh. Gjëja e vështirë është të reflektosh mbi Mos ndërmerr veprime.”
Jeta private, dashuritë dhe politika – Po aq e harlisur është jeta e tij private mes dashurive të çmendura (Nathalie Delon, Jill Fouquet, Romy Schneider, Nico, Dalida, Mireille Darc, Anne Parillaud, Rosalie Van Breemen), fëmijët shpesh të lënë pas dore (tetë në fund, plus një që nuk njihet kurrë), legal problemet në pleqëri me të dashurin/kujdestarin e tij Hiromi Rollin, grindjet e përsëritura mes fëmijëve të tij, pasione të rrezikshme (kuaj, boks, kumar), miqësi të rrezikshme në botën e krimit dhe misterin e vrasjes së truprojës së tij, Stevan Markovich.
Në politikë ai është deklaruar gjithmonë konservator, ka nderuar gjeneralin De Gol, ka qenë mik i Jean-Marie Le Pen, ka marrë Legjionin e Nderit nga Zhak Shirak, por ndër miqtë e tij të mëdhenj ka numëruar gjithmonë burra të së majtës nga Luchino Visconti te Jack Lang, nga Bernard Henri-Levy te Joseph Losey.
Vitet e fundit të vështira – Pas një jete të trazuar brenda dhe jashtë sheshit, ai u përpoq të kthehej në teatër duke ndarë skenën me ish-partneren e tij Mireille Darc dhe vajzën e saj të vogël Anouchka, ai u pajtua me të parëlindurin e tij Anthony, ai u dha miqve të tij pjesën më të madhe të objektet ai shënoi triumfet e tij, ai shiti shumicën e pronave të tij.
Ishte një muzg i vështirë për aktorin që kishte dominuar kinematografinë evropiane. Në fund të fundit, ai e kishte hequr kurorën e mbretit në vitin 2017 me tërheqjen e tij të paralajmëruar nga skena: “Unë jam në moshën që jam” – tha ai .
Kam pasur karrierën që kam pasur. Tani dua Për të mbyllur rrethin Duke organizuar takime në boks, kam parë burra që pendohen që kanë pasur një luftë shumë, nuk do të ketë shumë. Shumë më tepër se pesha e viteve dhe tmerri i shikimit të bukurisë së saj legjendare të venitur në pasqyrë, ajo që e dëmtoi vullnetin e saj për të jetuar ishte një goditje në tru (fati i përbashkët me mikun e saj të përjetshëm-rivalin Jean-Paul Belmondo) dhe më pas diagnoza e një limfomë që zvarritet ngadalë në mushkëri.
Si një luftëtar i pakalueshëm, luani i vjetër kishte ngjitur ende shkallët e Kanës në 2019 për një Palme d’Honneur, e cila përbënte çmimin e vetëm Cèsar të fituar në karrierën e tij. Pastaj më në fund iu dorëzua vetmisë, një shoqërues i fshehtë që e kishte shoqëruar në tunelin e depresionit në disa momente të jetës së tij.
NDIQE LIVE “PANORAMA TV” © Panorama.al Burimi informacionit @Panorama.al: Lexo me shume ne :bota sot www.botasot.co
