Nga Dom Gjergj Meta
Depresioni shoqĂ«ror qĂ« po shpĂ«rfaqet nĂ« vrasjet dhe vetĂ«vrasjet e kĂ«saj fundvere nĂ« vendin tonĂ« tĂ« vogĂ«l, sipas mendimit tim, i ka rrĂ«njĂ«t nĂ« bjerrjen e shpresĂ«s se jeta mund tĂ« jetohet e gjitha, qoftĂ« si pĂ«rpjekje pĂ«r tâi dhĂ«nĂ« asaj njĂ« kuptim, qoftĂ« si njĂ« jetĂ« nĂ« shĂ«rbim tĂ« jetĂ«s sĂ« tĂ« tjerĂ«ve. Madje kuptimi mĂ« i thellĂ« i jetĂ«s, Ă«shtĂ« atĂ«herĂ« kur ajo i shĂ«rben jetĂ«s sĂ« tĂ« tjerĂ«ve dhe jo atĂ«herĂ« kur ajo kthehet nĂ« njĂ« litar rreth qafĂ«s apo nĂ« njĂ« karikator automatiku, qĂ« zbrazet mbi trupin e dikujt tjetĂ«r.
Religjioni mund tĂ« luajĂ« njĂ« rol tĂ« tijin nĂ« kĂ«tĂ« situatĂ«, duke u vendosur nĂ« shĂ«rbim tĂ« jetĂ«s sĂ« njerĂ«zve tĂ« çdo dite, nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« njerĂ«zit tâi japin njĂ« kuptim a njĂ« kahje asaj. Sigurisht qĂ« njĂ« religjion, sidomos ai i krishteri, pĂ«r tĂ« cilin i jap vetes njĂ«farĂ« tagri pĂ«r tĂ« folur, nuk mund tĂ« jetĂ« nĂ« shĂ«rbim tĂ« jetĂ«s kur mundohet vetĂ«m tĂ« imponohet me rregullat e veta, me veshjet pompoze, me forcĂ«n e hekurt tĂ« hierarkisĂ«, a kur mendon se ka nĂ« dorĂ« zgjidhjet e vetme ose kur e ngre vetveten si shpĂ«timtarin e botĂ«s. Zoti e shpĂ«ton botĂ«n dhe jo religjioni, kushdo qoftĂ« ai religjion.
Ky i fundit Ă«shtĂ« njĂ« instrument dhe ka si detyrĂ« tĂ« parĂ« tâu kujtojĂ« njerĂ«zve trashendencĂ«n (tĂ« pĂ«rtejmen), jo pĂ«r tâi frikĂ«suar apo pĂ«r tâu imponuar atyre njĂ« forcĂ« madhore, qĂ« si njĂ« Deus ex machina drejton apo pĂ«rcakton fatet e botĂ«s. Por pĂ«r tâu kujtuar njerĂ«zve se i pĂ«rkasin njĂ« realiteti mĂ« tĂ« madh se vetja e tyre, se sa fshati, qyteti, etnia, kultura apo planeti i tyre.
Religjioni na kujton se jemi pjesĂ« e njĂ« pĂ«rmase mĂ« tĂ« madhe, tĂ« cilĂ«n nuk mundemi ta shterojmĂ« as me shpikjet tona, as me financat apo strategjitĂ« tona. Ai duhet tâu kujtojĂ« njerĂ«zve qiellin me yje, hapĂ«sirĂ«n e pakufishme dhe jetĂ«n si njĂ« mundĂ«si e mundĂ«sive, ndonĂ«se e kufizuar nĂ« kohĂ«. NĂ«pĂ«rmjet fesĂ«-besimit, religjioni na hap drejt njĂ« frymĂ«marrjeje mĂ« tĂ« madhe, qĂ« na tejkalon, sepse na zhyt nĂ« njĂ« mister, i cili nĂ« vetĂ« natyrĂ«n e tij Ă«shtĂ« i pakufi.
Kur ne kuptojmë dhe përjetojmë se i përkasim diçkaje më të madhe se sa ne, atëherë jeta nuk atrofizohet, nuk mbyllet në kornizat e ngushta të dhembjes së momentit apo të interesave, që zgjasin sa një llogari e majme bankare. Jeta e jetuar në mbylljen egoike të njeriut, është një varfërim shpirtëror, që sjell një varfërim ekzistencial dhe ky i fundit kthehet në mjerim, në të cilin njeriu nuk shikon veçse deri te hunda e tij e nuk e çon shikimin për më tej.
Kjo po i ndodh shoqërisë sonë, kjo duket se po i ndodh gjithë shoqërisë perëndimore ku ne bëjmë pjesë dhe e ka futur atë në një depresion vrastar apo vetëvrastar.
Feja, si përkatësi në një përmasë të përtejme e jo thjesht e vetëm si një përkatësi në një seri rregullash apo në një strukturë të caktuar, a komunitet të kufizuar, i duhet njeriut dhe sigurisht njeriut shqiptar. Dëbimi i trashendencës nga horizonti i jetës individuale dhe shoqërore është dëbimi i njerëzores dhe mjerimi i saj, pse jo edhe vdekja e saj.
Në këto raste është më e lehtë të akuzojmë policinë, sistemin gjyqësor, qeverinë apo politikën dhe kështu e rehatojmë ndërgjegjen tonë.
Ama e dimë mirë se edhe ne kemi lënë diçka mangët dhe ky është angazhimi ynë, thellimi e kërkimi ynë i kuptimit të jetës, marrëdhënia që ndërtojmë me jetën tonë dhe me atë të të tjerëve, si dhe me detyrat tona ndaj shoqërisë.
Nuk mund tĂ« themi vetĂ«m: âPaguaj taksat.â e mĂ« pas çdo ditĂ« tĂ« shohim indiferentĂ« se si rrĂ«zohet para nesh ngrehina e njerĂ«zores. Duhet tĂ« shikojmĂ« mĂ« thellĂ«, mĂ« lart, mĂ« pĂ«rtej. Jemi pĂ«rgjegjĂ«s pĂ«r jetĂ«n tonĂ«, po aq sa jemi pĂ«rgjegjĂ«s pĂ«r jetĂ«n e tĂ« tjerĂ«ve, sepse jeta na Ă«shtĂ« dhĂ«nĂ« dhe askush nuk ka leje tĂ« na e marrĂ«, as ne vetĂ«.
Grupi Balkanweb
Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : Bota Sot News botasot.co